นักล่าสัตว์ชาววากินดิก้า
ภาพที่ 1 เกือบยี่สิบปีหลังจากที่จอยเริ่มงานบันทึกเสียงข่าวประเสริฐครั้งแรกแก่ชาวฮอนดูรัสเป็นภาษาสเปน ในปี 1955 จอยและทีมงานอีกหลายคนได้ส่งแผ่นเสียงข่าวประเสริฐออกไปตามคริสตจักรและกลุ่มชนเผ่าต่างๆ เป็นจำนวน 1,000,000 แผ่น และเขาได้บันทึกเสียงข่าวประเสริฐเป็นภาษาต่างๆ ทั่วโลกถึง 1,401 ภาษา
หนึ่งพันสี่ร้อยกับอีกหนึ่งภาษา! ทำไมต้องมีเลขหนึ่งห้อยท้ายมาด้วย ก็เพราะว่าเมื่อจอยและเพื่อนของเขากำลังเดินทางบันทึกเสียงในทวีปแอฟริกา แล้วมาหยุดอยู่ที่แทนกันยิกา ประเทศแทนซาเนีย พวกเธอได้บันทึกเสียงครบ 1,400 ภาษาพอดี ในระหว่างนั้นพวกเธอได้ยินเรื่องของชนเผ่าตัวเล็กที่กำลังจะสาบสูญไปจากแผ่นดิน คือชนเผ่าวากินดิก้า พวกเธอได้ยินว่าชนเผ่านี้เหลือน้อยกว่า 2,000 คน หรืออาจจะเหลือเพียง 500 คนก็เป็นได้ ซึ่งพวกเธอตระหนักได้ว่ายิ่งเผ่าขนาดเล็กเท่าไหร่ ก็จะมีโอกาสน้อยมากที่มิชชันนารีหรือผู้รับใช้จะเข้าไปเรียนภาษาของพวกเขา ชนเผ่านี้อาศัยอยู่แถบลุ่มน้ำไยดา มักจะอพยพย้ายที่อยู่อาศัยไปเรื่อยๆ ไม่แน่นอน พวกเขาเป็นนักล่าสัตว์และจะโยกย้ายถิ่นฐานตามฤดูกาล ตามการอพยพถิ่นฐานของสัตว์ป่า พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มเล็กๆ เพียง 10-20 คนเท่านั้น และจะอยู่ตามโขดหินและพุ่มไม้ ด้วยเหตุนี้เองทำให้พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่หาตัวยากมาก
ภาพที่ 2 “ในพวกท่านมีคนใดที่มีแกะร้อยตัวและตัวหนึ่งหายไป จะไม่ละเก้าสิบเก้าตัวนั้นไว้ที่กลางทุ่งหญ้า และไปเที่ยวหาตัวที่หายไปนั้นจนกว่าจะได้พบหรือ?” พระเจ้าทำงานในจิตใจของจอย ภาระใจหนักอึ้งนี้ไม่ยอมให้เธอมองข้ามชนเผ่าวากินดิก้าไปได้เลย ถึงแม้พวกเธอจะได้ยินว่าชนเผ่านี้เป็นเพียงชนเผ่าเล็กๆ เป็นคนขี้อาย และรู้ว่าการที่จะติดตามหาพวกเขาและติดต่อสื่อสารกับพวกเขานั้นเป็นสิ่งที่ยากมาก แต่ด้วยเหตุผลที่ยากๆ ทั้งหมดนี้ทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่า หากพวกเธอมองข้ามชนเผ่านี้ไป คนเหล่านี้อาจจะไม่มีโอกาสที่จะได้ยินเรื่องของพระเยซูผู้เลี้ยงที่แสนดีอีกเลย เพราะข่าวประเสริฐจะไปไม่ถึงพวกเขาโดยวิธีปกติธรรมดาแน่นอน ไหนๆ พวกเธอก็มายืนบนแผ่นดินแทนซาเนียแล้ว มีเครื่องมือบันทึกเสียงพร้อมที่จะบันทึกเสียงได้ พวกเธอจะไม่ปล่อยให้พลาดโอกาสในการบันทึกเสียงครั้งนี้ไปได้ กลุ่มคนวากินดิก้าอาจจะเป็นชนกลุ่มเล็กๆ ที่โดดเดี่ยว ห่างไกลความเจริญและถูกมองข้ามไป แต่สำหรับพระเจ้าแล้ว ไม่มีชนเผ่าใดเล็กน้อยเกินไปสำหรับการที่พระเยซูยอมสละชีวิตของพระองค์เองเพื่อพวกเขา ชนเผ่านี้จำเป็นจะต้องได้ยินได้ฟังเสียงข่าวประเสริฐ เพราะการประกาศด้วยวิธีปกติจะไปไม่ถึงพวกเขา
ภาพที่ 3 ในที่สุดพวกเธอก็สามารถติดต่อกับเผ่าวากินดิก้าได้โดยความช่วยเหลือของมิชชันนารีท่านหนึ่งที่อยู่แถวลุ่มน้ำไยดา มิชชันนารีท่านนี้ยอมสละเวลาเดินทางไปรับชาววากินดิก้าสามคนด้วยตัวเองเพื่อพาพวกเขามาบันทึกเสียง ชายสามคนผิวดำคล้ำ ขี้อายใส่เสื้อผ้าขาดๆ สะพายสายธนูพร้อมลูกดอกไว้ด้านหลัง พระเจ้าทำงานในจิตใจของชาววากินดิก้าให้ยอมอยู่บันทึกเสียงข่าวประเสริฐและค้างแรมอยู่ถึง 2 วันครึ่ง ทั้งๆ ที่ประสบการณ์การบันทึกเสียงนั้นก็แปลกประหลาดสำหรับพวกเขามาก หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบเดินทางล่วงหน้ากลับไปที่ซุ้มของพวกเขา เพื่อไปส่งข่าวว่าจะมีคนผิวขาวเดินทางตามมาพร้อมกับกล่องลึกลับที่สามารถส่งเสียงเป็นภาษา วากินดิก้าของพวกเขา
ภาพที่ 4 ในคืนวันนั้นเอง จอยและเพื่อนๆ นั่งล้อมรอบกองไฟกับชาววากินดิก้า ภายใต้ท้องฟ้าทุ่งหญ้าซาฟารี พวกเธอเปิดเครื่องบันทึกเสียงให้เสียงดังฟังชัด ชาวป่าตัวเล็กๆ ได้ฟังเสียงหัวหน้าเผ่าของพวกเขาเองเล่าถึงพระเยซูผู้เสด็จมาจากสวรรค์ลงมาตายเพื่อไถ่ความผิดบาปแทนที่พวกเขา และสัญญาที่จะประทานชีวิตนิรันดร์ให้กับทุกคนที่เชื่อวางใจในพระองค์ พวกเธอไม่เข้าใจภาษาของพวกเขา แต่สัมผัสได้ถึงพระวิญญาณบริสุทธิ์ที่โอบล้อมบรรยากาศตอนนั้น ตื้นเต้นจนต้องกลั้นหายใจ แม้แต่มิชชันนารีท่านนั้นที่ช่วยในเรื่องการเดินทางยังพูดออกมาว่า “ตั้งแต่ผมมาอยู่ในแอฟริกา ยังไม่เคยมีประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่เท่านี้เกิดขึ้นเลย” เขาตื้นเต้นมากจนอาสาตัวเองที่จะเป็นผู้แจกจ่ายและติดตามผลแผ่นเสียงเหล่านี้ให้กับชาววากินดิก้าเมื่อจอยและเพื่อนๆ ต้องเดินทางกลับ
ตั้งแต่นั้นจนในปี 2009 องค์การบันทึกเสียงข่าวประเสริฐมีอายุครบรอบ 70 ปี ได้บันทึกเสียงข่าวประเสริฐเป็นภาษาต่างๆ กว่า 5,000 ภาษาทั่วโลก และมีศูนย์ปฏิบัติการและสำนักงานอยู่กว่า 40 ประเทศ ในประเทศไทยรู้จักกันในนาม “มูลนิธิสื่อภาษาด้วยเสียง” พวกเขาถือว่า ไม่มีกลุ่มคนไหนที่เล็กน้อยเกินไป ไม่มีภาษาใดที่สลับซับซ้อนเกินไป ไม่มีหมู่บ้านใดที่ห่างไกลเกินไปสำหรับข่าวประเสริฐของพระเยซูคริสต์เจ้าของเรา
บทเรียนนี้เกี่ยวข้องกับหนูอย่างไร?
ภาพที่ 5 ชาววากินดิก้าเป็นเพียงกลุ่มคนเล็กๆ ที่เกือบจะสูญหายไปจากแผ่นดินแอฟริกา แต่พระเจ้าก็ยังสนใจและเมตตาพวกเขาโดยให้จอยและเพื่อนๆ บันทึกเสียงข่าวประเสริฐเป็นภาษาของพวกเขาเอง หนูรู้ไหมว่าในประเทศไทย เราก็มีชนกลุ่มน้อยที่อยู่อาศัยอยู่ในป่า หาของป่าและล่าสัตว์เป็นอาหารเช่นกัน เช่น คนซาไก(หรือเงาะป่า) ผีตองเหลือง เป็นต้น แต่ละกลุ่มอาศัยอยู่รวมกันเพียง 10-20 คนเท่านั้น หนูคิดว่าพวกเขาเป็นคนกลุ่มเล็กเกินไปที่จะต้องมีคนไปประกาศข่าวประเสริฐกับพวกเขาไหม? หรือพวกเขาอยู่ในป่าลึกเกินไปที่คนจะไปประกาศกับพวกเขาหรือไม่? ไม่แน่นอน พระเจ้าไม่ปรารถนาให้สักคนหนึ่งต้องพินาศไป เหมือนคำอุปมาเรื่องแกะหาย ที่คนเลี้ยงแกะก็ละแกะ 99 ตัวไว้ แล้วออกตามหาแกะเพียงตัวเดียวที่หลงหายไป ครูและหนูก็ควรมีหัวใจเหมือนกับพระเยซูคริสต์เช่นกัน
ข้อกำหนดในการใช้บทเรียนรูปภาพ เราต้องการให้บทเรียนและรูปภาพประกอบเป็นพระพรสำหรับทุกท่าน ดังนั้นจึงขอความร่วมมือจากท่านที่จะไม่นำไปใช้ในเชิงพาณิชย์ หรือใช้ในทางที่เบี่ยงเบนไปจากวัตถุประสงค์ของเรา
กิจกรรม
แจมโบ้จูส (Jambo Juice)
น้ำผลไม้ที่มีส่วนผสมของมะม่วงสุก น้ำส้มและน้ำมะนาว หาทานได้ทั่วไป แทนซาเนียมีผลไม้หลายชนิดคล้ายๆ กับเมืองไทยของเรา เช่น มะม่วง มะละกอ กล้วย ฯลฯ ระหว่างที่เด็กๆ ช่วยกันทำน้ำผลไม้นี้ คุณครูอาจแนะนำคำศัพท์ภาษาซวาฮีลีให้เด็กๆ เรียนรู้เพิ่มเติมได้ เช่น แจมโบ้-สวัสดี, เอ็มเบ-มะม่วง, ชุงวา-ส้ม, มาจิ-น้ำ, บาราฟู-น้ำแข็ง, ชูการิ-น้ำตาล
ส่วนผสมของน้ำมะม่วง-ส้ม
- น้ำเปล่า 3 ถ้วย
- น้ำตาลทราย 1/2 ถ้วย
- เปลือกส้มขูด 1 ช้อนโต๊ะ (ถ้ามี)
- มะม่วงสุก 2 ถ้วย
- น้ำส้ม 1 ถ้วย
- น้ำมะนาว 2 ลูก
วิธีทำ
- ต้มน้ำเปล่ากับน้ำตาลทรายพร้อมกับเปลือกส้ม พอให้น้ำตาลละลายไม่จำเป็นต้องรอให้เดือด ยกออกจากเตาปล่อยให้เย็น
- ยีเนื้อมะม่วงให้ละเอียด
- เติมเนื้อมะม่วง น้ำส้มและน้ำมะนาวลงในน้ำเชื่อมที่เย็นแล้ว ผสมให้เข้ากัน
- เติมน้ำแข็ง
- สูตรนี้ทำน้ำผลไม้ได้ประมาณ 2 ลิตร
